Ο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ
Ο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ
Το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται κυρίως από εκείνες τις ψυχές που παίζουν το ρόλο του γονιού και του δασκάλου. Αυτοί είναι οι ρόλοι που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στον προγραμματισμό και διαμόρφωση των νέων ψυχών άρα και στο μέλλον του κόσμου. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί μεγάλη σημασία στην επαγγελματική επιτυχία και στο υλικό κέρδος σε τέτοιο βαθμό, ώστε πέρασε στο περιθώριο το γεγονός ότι κανένα επάγγελμα δεν είναι πιο σπουδαίο από αυτό του γονιού και του δασκάλου.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε κάθε παιδί υπάρχει εν δυνάμει ένας δάσκαλος και σε κάθε δάσκαλο εγκατοικεί ένα παιδί που μπορεί να μάθει περισσότερα, αν φυσικά το επιτρέψει στον εαυτό του. Ο αληθινός «δάσκαλος» δεν σταματάει ποτέ να μαθαίνει. Η συλλογική συνειδητότητα της ανθρωπότητας διευρύνεται γνωστικά και εξελίσσεται μ’ αυτόν τον τρόπο, καθώς όλοι, γονείς ,δάσκαλοι και παιδιά, εκπαιδεύονται και μαθαίνουν συνεχώς.
Επομένως δεν υπάρχει λόγος εμείς, οι δάσκαλοι, να νιώθουμε πιο σπουδαίοι από τους μαθητές μας ή τους γονείς τους. Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τίποτα να μάθουμε απ’ αυτούς. Ο Σωκράτης στο τέλος της ζωής του δήλωσε:«Όσο για μένα, αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν γνωρίζω τίποτα» “ . Οι επιστήμονες συμφωνούν ότι η γνώση που δεν κατέχουν αυξάνεται γρηγορότερα από αυτήν που κατέχουν.
Στη βάση αυτής της αλήθειας οφείλουμε ως δάσκαλοι να συνεχίσουμε να είμαστε απλοί, μετριόφρονες και ταπεινοί και να είμαστε ανοικτοί στο να μαθαίνουμε και από τους μαθητές μας. Ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση να εμπνέουμε τους μαθητές μας όχι μόνο προς την κατεύθυνση συλλογής πληροφοριών αλλά και προς την καλλιέργεια της σκέψης, ώστε να αποκτήσουν την ικανότητα να αξιολογούν, να βγάζουν συμπεράσματα, να είναι δημιουργικοί και πάνω από όλα να διαμορφώσουν έναν ενάρετο χαρακτήρα. Αυτό δεν είναι πάντοτε εύκολο, όταν στη θεσμοθετημένη τυπική εκπαίδευση υπάρχουν προγράμματα σπουδών που συχνά δεν έχουν τίποτα να κάνουν με αυτό που τα παιδιά χρειάζονται πραγματικά στη ζωή. Εμείς, ως δάσκαλοι, καλούμαστε να βρούμε τρόπους για να κάνουμε την εκπαιδευτική ύλη ενδιαφέρουσα και εφαρμόσιμη στη ζωή.
Χρειάζεται δηλαδή να επεκτείνουμε τη διδασκαλία μας σε κάποιο από τα ακόλουθα ουσιώδη θέματα:
Πώς μπορούν τα παιδιά να βελτιώσουν την αίσθηση της αξίας τους και την αυτοπεποίθησή τους.
Πώς να επικοινωνούν αποτελεσματικά.
Πώς να αντιμετωπίζουν τα αρνητικά συναισθήματα.
Πώς να συγκεντρώνονται και να χρησιμοποιούν το νου πιο αποτελεσματικά.
Πώς να αναπτύσσουν εσωτερική καθοδήγηση.
Πώς να υπερβαίνουν τα συναισθήματα της απόρριψης και του φόβου της αποτυχίας.
Πώς να ζουν με κοινωνικές και πνευματικές αξίες.
Πώς να διατηρούν υγιές σώμα και νου.
Πώς να πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Πώς να μεταβάλλουν υποσυνείδητους αρνητικούς προγραμματισμούς.
Πώς να συγχωρούν και να αγαπούν τους άλλους και τον εαυτό τους.
Πώς να γίνουν πιο αποτελεσματικοί σε ό,τι κάνουν.
Πώς να ξεπερνούν όλους τους φόβους και άλλα εμπόδια.
Ως δάσκαλοι χρειάζεται να αγαπάμε και να σεβόμαστε τους μαθητές μας. Το επάγγελμα του δασκάλου δεν είναι μια οποιαδήποτε εργασία. Είναι ιερή αποστολή και πρέπει να προσεγγίζεται έτσι. Δεν είναι ένας τρόπος να αποκτήσουμε χρήματα και να επιβιώσουμε, παρόλο που μέσω του συγκεκριμένου λειτουργήματος εξασφαλίζονται και τα δύο. Πρέπει πρώτα να ενδιαφερόμαστε για τα παιδιά και να θέλουμε πραγματικά να συμβάλλουμε στην ανάπτυξή τους ως εξελισσόμενα όντα και όχι απλά να τα γεμίζουμε με πληροφορίες.
Δυστυχώς το σύστημά μας αντιλαμβάνεται τα παιδιά μας σαν «άδεια δοχεία» που χρειάζεται να γεμίσουν με πληροφόρηση. Αυτή είναι μια λυπηρή ψευδαίσθηση που εμποδίζει την εξέλιξή τους. Όταν γεννιόμαστε, δεν είμαστε άδεια δοχεία που χρειάζεται να γεμίσουν με πληροφορίες. Είμαστε όλοι όντα με εσωτερική γνώση και σοφία που εμφανίζεται στα περισσότερα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία. Χρειαζόμαστε δασκάλους που κατανοούν πλήρως ποιοι πραγματικά είμαστε και, αντί να απαιτούν να τους υπακούμε, να μας ενθαρρύνουν να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, συνείδηση και δημιουργικότητα.
Σ εμάς ,τους δασκάλους, εναπόκειται να κτίσουμε την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση κάθε παιδιού, βοηθώντας το να βρει τις δικές του μοναδικές θετικές ποιότητες και ικανότητες. Η διαδικασία της μάθησης είναι μια χαρούμενη ψυχική εμπειρία που ενεργοποιεί την έκκριση ορμονών ευχαρίστησης, εκτός κι αν την μετατρέψουμε σε οδυνηρή εμπειρία.
Δεν χρειαζόμαστε παιδιά που μπορούν να απομνημονεύουν, αλλά μάλλον παιδιά που μπορούν να σκέφτονται, να αναλύουν και να παίρνουν σωστές αποφάσεις. Φυσικά με τη θέση αυτή δεν αναιρούμε την αξία της πληροφόρησης. Αλλά χωρίς αυτοπεποίθηση, ικανότητα σκέψης, ανάλυσης, αξιολόγησης και λήψης αποφάσεων ποιά θα ήταν η χρησιμότητά της; Επίσης θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η ανάπτυξη των παιδιών πρέπει να είναι σφαιρική, να επεκτείνεται στην ενασχόληση με τον αθλητισμό ,στην καλλιέργεια της δημιουργικής ικανότητας, των τεχνών, στην ανιδιοτελή υπηρεσία προς αυτούς που έχουν ανάγκη και στη συναισθηματική και πνευματική αρμονία. Το σημερινό σύστημα απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στη λογική, δημιουργώντας όντα με μειωμένη συναισθηματική, πνευματική ωριμότητα, δημιουργικότητα και ελευθερία.
Χρειάζεται να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν χαρακτήρα, τιμιότητα, ευσυνειδησία, σεβασμό για τους άλλους και τον εαυτό τους, φιλικότητα, υπευθυνότητα, αγάπη, ταπεινοφροσύνη, υπομονή, επιμονή, δικαιοσύνη και να ακολουθούν το χρυσό κανόνα του να μην κάνουν ποτέ σε κανέναν αυτό που δεν θα θέλανε να κάνουν οι άλλοι σ’ αυτά. Αν εκπαιδεύουμε μόνο το νου, θα έχουμε μια κοινωνία αποξενωμένων ανθρώπων με διογκωμένο το εγώ τους και τη διαχωριστικότητα.
Ο μοναδικός τρόπος να το επιτύχουμε αυτό είναι να γίνουμε αυτό που θέλουμε να διδάξουμε. Η μόνη μέθοδος να διδάξουμε χαρακτήρα είναι να έχουμε χαρακτήρα. Ο μόνος τρόπος να διδάξουμε ανθρώπινες αξίες είναι να τις ενστερνιστούμε. Αυτή είναι η πρόκληση για όλους τους δασκάλους και γονείς. Χρειάζεται να εμπνεύσουμε τα παιδιά μας με το παράδειγμά μας και το ειλικρινές ενδιαφέρον μας γι’ αυτά.
ΓΙΑ ΝΑ ΤΥΠΩΣΕΤΕ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ρολο του δακσαλου.pdf (76062)
