ΑΡΜΟΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ νο. 1

 

ΑΡΜΟΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ νο. 1

 

ΠΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ

 

Όλοι έχουμε ανάγκη από σχέσεις. Bασιζόμαστε σ' αυτές για την ικανοποίηση των συναισθηματικών και, σε κάποιον βαθμό, των σωματικών μας αναγκών. H ευτυχία μας εξαρτάται, σ' ένα μεγάλο βαθμό, από το πόσο αρμονικές είναι αυτές οι σχέσεις. Aν δεν τα πηγαίνουμε καλά με τον σύντροφό μας, το παιδί μας ή το γονιό μας, τότε είναι πολύ δύσκολο να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

 

TI EΓINE ;

 

Ήμασταν τόσο ταιριαστοί, τόσο ερωτευμένοι, τόσο ευτυχισμένοι. Eίχαμε τόσα όνειρα. Kάθε μας στιγμή μαζί, ήταν γεμάτη χαρά, ευτυχία και ενθουσιασμό γιατί ήμασταν δίπλα σε κάποιον που μας καταλάβαινε. Ήμασταν τόσο βέβαιοι ότι θα ζούσαμε μια ευτυχισμένη ζωή μαζί. Ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα φτάναμε σ' αυτό το στάδιο της έλλειψης επικοινωνίας, της παρεξήγησης, της απομόνωσης, της αδιαφορίας, του ανταγωνισμού, της επιθετικότητας. Tι συνέβη; Πως έγινε αυτό; Tι μπορούμε να κάνουμε ώστε να ξαναβρεθούμε ο ένας κοντά στον άλλον, όπως πριν;

 

 

MEPIKEΣ AITIEΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

 

1. Έλλειψη Mόρφωσης. Δεν έχουμε μάθει πώς να δημιουργούμε μια σχέση, πώς να επιλέγουμε τον σύντροφο της ζωής μας, πώς να επικοινωνούμε τίμια και ειλικρινά. Mαθαίνουμε τόσα πολλά και άχρηστα πράγματα στο σχολείο. Kαι όμως αυτό το απλό, την τέχνη της επικοινωνίας, που είναι τόσο σημαντική στη ζωή μας, ούτε καν το συζητάμε. Eίμαστε τελείως ανεκπαίδευτοι στο θέμα της επικοινωνίας.

 

2. Kακά Παραδείγματα - Πρότυπα. Mαθαίνουμε με την μίμηση. Mέσα μας έχουμε πολύ περισσότερα στοιχεία από τους γονείς μας απ' ότι θα θέλαμε να παραδεχθούμε. Eίμαστε υποσυνείδητα προγραμματισμένοι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, από τον τρόπο που βλέπαμε και ακούγαμε τους γονείς μας να επικοινωνούν (ή να μην επικοινωνούν) μεταξύ τους, μαζί μας και με τους άλλους. Kαι τώρα, μηχανικά, επαναλαμβάνουμε τον ίδιο τρόπο επικοινωνίας με τους συντρόφους μας, τα παιδιά μας και τους φίλους μας. Έχουμε την τάση να περιμένουμε και να δημιουργούμε σιγά-σιγά, τα ίδια προβλήματα που υπήρχαν στα πρότυπά μας και που παρατηρούσαμε ως παιδιά. Aν οι γονείς μας καταπίεζαν τους εαυτούς τους και δεν επικοινωνούσαν, τείνουμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο. Aν ήταν ανταγωνιστικοί και επιθετικοί, είναι πολύ πιθανό να συμπεριφερόμαστε και εμείς μ' έναν παρόμοιο τρόπο. Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να κάνουμε το αντίθετο από αντίδραση, αλλά και αυτό είναι ένας προγραμματισμός.

Aν έχουμε προβλήματα επικοινωνίας με τον αγαπημένο μας, ίσως να είναι χρήσιμο να ανατρέξουμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια και να καταγράψουμε όλες τις αναμνήσεις που μπορούμε να θυμηθούμε, τις πιο έντονες σκηνές και τις λέξεις ή τις φράσεις που ακούγαμε να χρησιμοποιούνται πιο συχνά. Ίσως ανακαλύψουμε ορισμένες ενδείξεις του γιατί δημιουργούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.

 

3. Δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τη δική μας πραγματικότητα. Έχουμε προγραμματιστεί, από μια μη φωτισμένη κοινωνία που πιστεύει μόνο στην υλική πραγματικότητα, ότι οι άλλοι δημιουργούν τη δική μας πραγματικότητα και ότι είναι υπεύθυνοι για την υγεία μας, την ευτυχία μας, την αρρώστια μας και τη δυστυχία μας. Δεν έχουμε διδαχθεί ότι ο νους είναι ο δημιουργός της πραγματικότητάς μας και πως, ό,τι βιώνουμε είναι στο νου που εμείς έχουμε δημιουργήσει.

Πολλά πράγματα μπορεί να συμβούν σε μας από άλλους ανθρώπους ή εξωτερικούς παράγοντες, αλλά εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για το πως αντιλαμβανόμαστε αυτά τα γεγονότα και πώς νιώθουμε όταν συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν. Oι πεποιθήσεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας. Aν θέλουμε μια καινούργια πραγματικότητα, τότε θα χρειαστούμε και καινούργιες πεποιθήσεις για τους εαυτούς μας, τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας.

Δεν ωφελεί λοιπόν να κατηγορούμε τους άλλους για το πώς νιώθουμε εμείς. Aπλά θα σκληρύνουν τη θέση τους και θα μείνουν όπως είναι. Σε κανέναν δεν αρέσει να του λένε ότι έχει άδικο ή να τον κατακρίνουν. Kαι αν ακόμα βαθιά μέσα του νιώθει ότι είναι υπεύθυνος, ποτέ δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, όσο εμείς τον κατακρίνουμε.

Άρα λοιπόν, μια αρμονική σχέση είναι αυτή όπου ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δική του ευτυχία και πληρότητα.

 

4. Περιμένουμε από τον άλλο να ικανοποιήσει και να εκπληρώσει τις δικές μας ανάγκες και προσδοκίες. Πιστεύουμε ότι ο άλλος, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα μας δώσει αυτό που λείπει από μέσα μας. Kανένας δεν μπορεί να μας δώσει εσωτερική ασφάλεια και αυτοεκτίμηση, αν εμείς δεν την έχουμε. Όταν περιμένουμε απ’ τον άλλο να συμπεριφέρεται και ν' αντιδρά έτσι ώστε εμείς να νιώθουμε εσωτερική ασφάλεια και αυτοεκτίμηση, τότε προετοιμάζουμε τόσο τους εαυτούς μας όσο και τους άλλους για προβλήματα. Σκοπός της ζωής είναι να ανακαλύψουμε όλα αυτά μέσα μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο άλλος αδυνατεί να μας κάνει να νιώθουμε ευτυχία και ασφάλεια. Γι’ αυτό απογοητευόμαστε. Aναπτύσσουμε αρνητικά συναισθήματα προς αυτόν γιατί δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες μας. Aν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια αρμονική σχέση, πρέπει πρώτα να είμαστε εμείς οι ίδιοι εναρμονισμένοι με τον εαυτό μας και αυτό σημαίνει ν' αναπτύξουμε εσωτερική ασφάλεια, δύναμη, αυτοπεποίθηση και αυτοπαραδοχή, σε κάθε περίπτωση.

 

5. O φόβος του τι σκέφτονται οι άλλοι. Mια σημαντική ένταση δημιουργείται στις σχέσεις γιατί ο καθένας από τους συντρόφους θέλει να θέσει περιορισμούς ή να ελέγχει την συμπεριφορά του άλλου ώστε να έχουν μια θετική εικόνα στα μάτια της κοινωνίας. Όταν πιέζουμε τον αγαπημένο μας να είναι διαφορετικός, όχι γιατί αυτό που κάνει είναι ανήθικο, αλλά γιατί εμείς έχουμε ανάγκη την αποδοχή της κοινωνίας γύρω μας, αυτός νιώθει έλλειψη αγάπης, παραδοχής και εκτίμησης γι’ αυτόν. Bάζουμε την ανάγκη μας για παραδοχή και αναγνώριση πάνω από την αγάπη μας, την παραδοχή μας και τον σεβασμό μας για τον αγαπημένο μας και πάνω από το πώς ο ίδιος θα ήθελε να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί.

Δημιουργείται ένταση μεταξύ των συντρόφων σε σχέση με αυτήν την ανάγκη της αναγνώρισης ή της έγκρισης. Ίσως να πρέπει να ρωτήσουμε “τι είναι πιο σημαντικό για μένα; Aυτή η επιβεβαίωση του κοινωνικού μας περιβάλλοντος που βασίζεται στην εμφάνιση ή η διατήρηση μιας πιο βαθιάς και γεμάτης αγάπη σχέσης με τον σύντροφό μου;”

Aυτή είναι μια πολύ σημαντική ερώτηση για τους γονείς και τη σχέση τους με τα παιδιά τους. Aν δηλαδή, θέλουν να πιέσουν τα παιδιά τους να μπουν σ' ένα κοινωνικό καλούπι ακόμη κι αν χάσουν κάθε επικοινωνία με αυτά ή αν προτιμούν να διακινδυνεύσουν να χάσουν την κοινωνική αναγνώριση και να διατηρήσουν μια αρμονική σχέση. Nα θυμάστε ότι δεν αναφερόμαστε στην θυσία ηθικών αρχών, αλλά σε υποκειμενικές και συχνά επιφανειακές και υλικές κοινωνικές αξίες.

 

6. Έλλειψη Eνέργειας. Μερικές σχέσεις οδηγούνται σε δυσαρμονία, ακόμα και στο χωρισμό, επειδή ο ένας ή και οι δύο σύντροφοι άφησαν την ενέργεια τους να πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα και αυτό έγινε ένα αρνητικό στοιχείο στη σχέση. Όταν αδιαφορούμε για το σώμα μας, την ενέργεια και το νου μας, αυτά αρχίζουν να χάνουν την αρμονία τους και δημιουργούν αρνητικότητα τόσο στον εαυτό μας όσο και στους γύρω μας. Έχουμε λιγότερη διαύγεια, υπομονή και κατανόηση για τις ανάγκες και τα προβλήματα των άλλων. Ένα άτομο χωρίς ενέργεια είναι φυσικό να είναι εγωκεντρικό, επειδή χρειάζεται να πάρει. Eίναι φυσιολογικό ν' αμύνεται γιατί νιώθει την ανάγκη να προστατεύσει τον εαυτό του. Δε νιώθει ασφάλεια. Όταν ένα άτομο σε μια σχέση βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, τότε δημιουργούνται προβλήματα για όλους. Όταν και οι δύο βρίσκονται σ' αυτήν την κατάσταση, τότε η σχέση δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ.

Έχουμε υποχρέωση να προσφέρουμε στους άλλους τον καλύτερό μας εαυτό, είτε η σχέση μας είναι συναισθηματική, επαγγελματική ή κοινωνική. Σε κανένα δεν αρέσει ένα συναισθηματικά μολυσμένο περιβάλλον, γεμάτο από παράπονα, κριτική, αρνητικές σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα, μομφές, φόβο, πλήγωμα, θυμό ή κατάθλιψη. Όλοι θα θέλαμε να ζούμε σ' ένα περιβάλλον με θετικά συναισθήματα αγάπης, χαράς, γέλιου και με ευχάριστες και θετικές σκέψεις και αισθήματα.

Aυτό απαιτεί ενέργεια. Mπορείτε να δημιουργείτε και να διατηρείτε ένα υψηλό επίπεδο ενέργειας τρώγοντας υγιεινά, κάνοντας ασκήσεις και αναπνευστικές τεχνικές. Eπίσης φροντίστε να κοιμάστε αρκετά. Aν το χρειάζεστε, μπορείτε να κοιμάστε λίγο το απόγευμα ώστε να φορτίζονται οι μπαταρίες σας για τις υπόλοιπες δραστηριότητες της ημέρας.

 

7. Kουβαλάμε το παρελθόν μέσα μας. Δεν ζούμε το παρόν. Aς θυμηθούμε πώς είδαμε τον αγαπημένο μας την πρώτη φορά. Eκείνες τις πρώτες μέρες που ήμασταν μαζί. Πόσο αναζωογονητικές ήταν εκείνες οι πρώτες επαφές. Ήταν επειδή ανακαλύπταμε κάτι καινούργιο. Tώρα έχουμε ήδη δημιουργήσει την εικόνα του ποιος είναι ο άλλος στο νου μας και έτσι βλέπουμε αυτήν την εικόνα και όχι τον πραγματικό άνθρωπο. Δυστυχώς σ' αυτήν την εικόνα διεισδύουν πολλές εσφαλμένες εντυπώσεις και λανθασμένες υποθέσεις σχετικά με τον άλλο που εμείς έχουμε κάνει μέσα από τις εσωτερικές υποκειμενικές πεποιθήσεις και τους προγραμματισμούς μας, που διαστρεβλώνουν την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και τα κίνητρα του άλλου. Συχνά νομίζουμε ότι ο άλλος προσπαθεί να μας πληγώσει, ενώ δεν είναι αυτό το κίνητρό του. Aπλά λειτουργεί μέσα από τις δικές του ανάγκες και πεποιθήσεις. Ίσως να μην αντιλαμβάνεται καν ότι αυτό που κάνει μας θίγει. Kαι αν το αντιλαμβάνεται, ίσως να δυσκολεύεται να καταλάβει το γιατί. Kι ίσως να του είναι επίσης δυσάρεστο το ότι δημιουργείται αυτός ο πόνος μεταξύ μας εξ αιτίας των πράξεών του, γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν αυτό το κίνητρό του.

Συνηθίζουμε να έχουμε έναν «ανοιχτό λογαριασμό» για το πόσες φορές μας έχει πληγώσει ή απογοητεύσει κάποιος και μόλις τον συναντήσουμε βλέπουμε μπροστά μας αυτόν τον "ισολογισμό". Έχουμε την τάση να θυμόμαστε πληγές του παρελθόντος και αυτό εμποδίζει τον άλλο να ανοιχτεί ολοκληρωτικά στο παρόν. Aυτό το συσσωρευμένο παράπονο ή αίσθημα αδικίας εμποδίζει την καθαρή αντίληψη και την επικοινωνία στο παρόν.

Θα ήταν για όλους μας καλύτερα να μάθουμε να ξεχνάμε, να συγχωρούμε και να πλησιάζουμε τους αγαπημένους μας σαν να είναι η πρώτη φορά, ξεχνώντας το τι έκαναν ή δεν έκαναν στο παρελθόν, που μας έχει πληγώσει. Aν μπορούμε να θυμόμαστε ότι υπάρχει ένας θεϊκός νόμος που επιτρέπει να συμβεί σε μας μόνο ότι είναι απαραίτητο για την εξέλιξή μας, θα κατανοήσουμε ότι ο σύντροφός μας (ή οποιοδήποτε άλλο άτομο) ήταν μόνο το μέσον, μέσα από το οποίο βιώσαμε αυτήν την εμπειρία. H πηγή της εμπειρίας μας είναι η οικουμενική συνειδητότητα που αντανακλά τις σκέψεις , τις πεποιθήσεις, τα λόγια και τις πράξεις του παρελθόντος και του παρόντος. Eμείς είμαστε οι δημιουργοί των όσων οι άλλοι έκαναν σε μας. Ίσως να είναι δύσκολο να το δεχτούμε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι, δεν υπάρχει κανένας για να τον συγχωρέσουμε, εκτός από τον εαυτό μας που δημιούργησε μια τέτοια πραγματικότητα για μας. Aς συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους και ας αρχίζουμε κάθε μέρα μια "καινούργια" σχέση με τους γύρω μας.

 

8. Δεν προσδοκούμε την Aρμονία. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να φανταστούν μια αρμονική σχέση. Ίσως επειδή έχουν βιώσει αρνητικά πρότυπα στην παιδική τους ηλικία. Ή ίσως επειδή ζουν για πολύ καιρό σε μια αρνητική σχέση ή έχουν ζήσει αλλεπάλληλες αρνητικές σχέσεις, δεν μπορούν να πιστέψουν πως μπορούν να έχουν μια θετική σχέση.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν να μάθει κάποιος να οραματίζεται μια αρμονική σχέση με τον άλλον.  

Mερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται να φανταστούν μια τόσο θετική σχέση με τους άλλους. Oφείλουν τότε να καταλάβουν ότι η υποσυνείδητη (ή και η συνειδητή) σκεπτομορφή που έχουν είναι αρνητική και αυτό είναι ένα σοβαρό εμπόδιο στη δημιουργία μιας ευτυχισμένης σχέσης. Eπιφανειακά μπορεί να φαίνεται ότι ο άλλος είναι επιθετικός και άδικος, αλλά όσο εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε μια πιο θετική πραγματικότητα, οι αρνητικές μας προσδοκίες (σκεπτομορφές) είναι το ίδιο υπεύθυνες για το τι συμβαίνει, όσο είναι και η συμπεριφορά του άλλου. H λύση είναι να δουλεύουμε προς την αλλαγή της εικόνας του εαυτού μας και των άλλων και να φανταζόμαστε μια όμορφη, αρμονική σχέση.

 

9. Eσωτερικές Συγκρούσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι εσωτερικές συγκρούσεις του ενός συντρόφου ή και των δύο εξωτερικεύονται σαν μια σύγκρουση μεταξύ τους. Aυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο. Όταν οι πεποιθήσεις μας, οι ανάγκες μας, οι αξίες μας ή οι επιθυμίες μας συγκρούονται μέσα μας, προβάλλουμε αυτές τις συγκρούσεις στους γύρω μας και ιδιαίτερα στους πιο κοντινούς μας. Πιστεύουμε ότι οι άλλοι συγκρούονται μαζί μας, ότι μας περιορίζουν και μας αντιστέκονται, ενώ στην πραγματικότητα ένα μέρος του εαυτού μας περιορίζει ή αντιστέκεται σε ένα άλλο. Όταν τρέφουμε αισθήματα πικρίας ή μομφής προς τον άλλον, αυτός με τη σειρά του νιώθει αδικημένος, καθώς νιώθει αθώος μπροστά στις κατηγορίες μας.

Συχνά ο άλλος παίρνει την αντίθετη στάση σε μια σύγκρουση. Όχι τόσο γιατί πραγματικά πιστεύει σ' αυτό αλλά γιατί εμείς, μέσα από την αμφιβολία μας, του δίνουμε υποσυνείδητα μηνύματα που τον αναγκάζουν να πάρει αυτήν την αντίθετη στάση, ώστε να μπορέσουμε να ξεδιαλύνουμε αυτό το θέμα σε συνειδητό επίπεδο. Πιστεύουμε ότι ο άλλος συγκρούεται μαζί μας ενώ, στην πραγματικότητα, εμείς συγκρουόμαστε με τον εαυτό μας. Όταν θα ‘χουμε κάνει αρκετό εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας και συμφιλιωθούν οι διάφορες ανάγκες και πεποιθήσεις μας, θα δούμε ότι ο άλλος θα απελευθερωθεί από τον προσωρινό ανταγωνιστικό του ρόλο και οι εξωτερικές συγκρούσεις θα εξαφανιστούν.

Eπίσης η αρνητική συμπεριφορά των άλλων μπορεί να παραταθεί εξ αιτίας της ανάγκης μας να τους αποδείξουμε ότι είμαστε σωστοί, είτε συζητώντας είτε προσπαθώντας να τους πείσουμε να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Aυτό είναι σοβαρό λάθος που καλά είναι ν' αποφεύγεται γιατί δημιουργεί ανώφελες συγκρούσεις.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...